gözlerim nemli,yÜreğim buruk.
sessizce yürürken bu beden.
yıkılmayışım yanımdaki gölgen,
yüreğindeki sevgimmiydi yoksa.

artık yolun sonu diyordum,
baktığım her yer karanlık.
her şey anlamını yitirmişken,
umudumu yeşerten senmiydin.

yıkıldım,bittim dediğim anda
açmak istemezken gözlerimi,
ve başımı yaslamışken ellerime,
omuzuma dokunan el senmiydin.

her şey bitmişti sanki,
silinmişti gözlerimden geçmiş,
ayaklarım uçurumun kenarındayken,
arkamdan sarılan kol senmiydin..

gecenin sessizliğinde yürüyşüm.
bir bankarta uzanmakla son bulmuşken.
uyuduğum yerde,gördüğüm rüyada.
üstümü örten senmiydin.

sıcak yaz günlerinde yürüyüşüm.
belkide seni aratıyordu bana.
sıcaktan çatlamış dudaklarıma,
süzülen su damlası senmiydin.

hasret dağlamışken yüreğimi,
özlem kuşatmışken benliğimi.
acılar titretirken bedenimi,
bunların çaresi senmiydin.

yığılmış kalmıştım birgün öylece,
kaldırım kenarında,avuçlarım yüzümde.
aah keşke doğmasaydım,olmasaydım derken.
iyiki varsın diğe,kulağıma fısıldayan senmiydin.

aradığım çok ötelerdeydi sanki,
umutsuzca bakıyordu gözlerim uzaklara.
dökülen gözyaşlarımın serinliğini hissederken,
gözyaşlarımı silen el senmiydin.

özlemle bakıyordu gözlerim uzaklara,
vücudum bir parçasını kaybetmişti sanki.
öyle büyük hasret,öyle bitmez arayış.
özlemle aradığım parçam senmiydin.

KADİR ERARSLAN (SÜRGÜN16)