Müezzin çağırırken, müminleri namaza
Süleymâniye mahzun bakıyordu boğaza

Tepeye bağdaş kurup, oturan Mimar Sinân
Süleymâniye sanki taştan mamûr bir insân

Sinânʼın kavuğudur, camiinin kubbesi
Semâdaki bulutlar, bu dâhinin cübbesi

Mimârın göğe kalkan koludur dört minâre
Sanatı serenattır semâda mukim yâre

İstanbulʼu her akşam, seyrediyor mimârım
Gülzârım talan olmuş demiyordur umarım

Üsküdarʼdan bakarken, camiiye uzaktan
Gözyaşım Marmara da akar iki yanaktan

Koca Süleymâniye Mimâr Sinâʼndır resmen
Ona ne kadar da çok benziyor hatta cismen

Elini yanağına, koymuş düşünüyor bak!
Gördü ki hayâlleri hakikatten çok uzak

Hafif esen şu rüzgâr, onun iç çekişidir
Sinânʼım artık yaşlı ve yaslı bir kişidir

Üsküdârʼdan her akşam baktıkça heybetine
Şâhidim şehirdeki, hüzünlü gurbetine

Fâhişe kadınların, arasında bir Meryem
Gibi kalmış âdetâ nûrlu Süleymâniyeʼm

Soner ÇAĞATAY (18:32) 17 Kasım 2011 / Wuppertal / Almanya

Not : Fotograf Mehmet Çetin

Not: Bu şiirim, Süleymaniye Camiine ve ustası Mimar Sinanʼa ithafımdır.

Koca Süleymâniye Mimâr Sinâʼndır resmen
Ona ne kadar da çok benziyor hatta cismen

Süleymaniye bakınca Mimar Mimar Sinan’ı görürüm.

Not: Gülzâr (gül bahçesi), burada İstanbul.

Not : Fotograf Mehmet Çetin

Not: Emekleri için Gam_Selime candan teşekkürler.