Gece lambası başucumda
Ben titrek ellerimle seni yazarken satırlarıma
Henüz dertlerim çıkmamıştı gün ışığına
Son yazdığım satırlar takıldı kafama.

Tekrar, tekrar okudum ve emin oldum
Ellerim başka yazıyordu seni
Kalbim bambaşka söylüyordu
Yüreğimdeki yerini...

Ellerim seni seviyoruma gitti
Kalbim nefrete büründü
Çünkü kalbimdeki sen çoktan ölmüştü
İşte o vakit dertlerim gün ışığına çıktı.

Sabah olmuştu önce kuru ayaz, sonra bir fırtına
Gözlerimden yaş mı aktı?
Yoksa kalbim kan mı ağladı? Bilemedim
Yağmur çiseleri gibiydin, seninle hiç baş edemedim.

Ayaz bitti fırtına dindi
Sen denen müptelâ!
Son damlasına kadar çıktı gitti
Her şey normale döndü.

Farkına vardığım bir şey vardı
Yazdığım tüm satırlar yerini
Bembeyaz bomboş bir sayfaya bırakmıştı
İşte o an hayata döndüğümün kanıtıydı.

Sen denen hikâye bitti
Artık benim için yaşama vakti
İster şiir bil ister hikâye ya da roman
Bu sana son ferman.

17.11.11 - Lokman Bekler