gönül ocağıma düşen çiçeğim kara gözlüm elmasım
onca gün geçti haber yok senden düştüm çıkmaz sokağın içine
ardımda ne varsa bıraktım sildim attım heybebi
sana bıraktım bu kalbi nerelerdesin sensiz buz tuttu sakalım
camlar sisli dışarda buz gibi hava var kızgın güneş yüzünü göstermiyor
bu gün bir halvar anlamsız bakıyor her şey
sevgili kızgın ve küskün deniz sakin değil bu gün
vapur geçmiyor martı uçmuyor balıklar sevişmiyor
hasretim iye güzele açım aşka muhtacım mutluluğa
insanca yaşamaya bir birmizi anlamaya hasretim
içim yanıyor ateşler içinde eriyorum
beynim alıp veriyor gözlerim doluyor
gözlerim damla damla yağmur oldu,
sel oldu çoşkun sular mavi sulara koşuyor
yüreğimde kar yağıyor viran oldu sensiz bu beden,
ruhumun sokakları tenha lambalarım yanmıyor,
mum gibi rüzgarda söndü yüzüm bir daha gel yak beni
yak beni çıra gibi hasretim sana
hasretten tüm hüçrelerim patlıyor infilak etti
ayak bağlarım çözüldü dermanım yok
düştüm bir ağaç dibine gelip elimi tutarmısın
bakarmısın şu kara gözlerinle yeniden okşarmısın saçımı,
elimi tut yüreğimi ısıt
bahar ol açsın çiçekler tenimde,
bıktım sensiz yaşamaktan
gel artık sevdiceğim gel bu yangınlar bu hasret çile bitsin
zincirle beni bu aşk ölüme kadar sürüp gitsin

irfan KÖKTEN