öpsem gecenin gözlerinden ay yüzünü gösterir mi bana
bu gece okyanuslar kadar yalnızım sahipsizim...



kaleminle arala gecenin perdesini kadın
ruhunun derinliklerinden gelenlerle seviştir kalemini
çıldırsın yalnızlığın
yaz belki durur mütemadiyen akıttığın gözyaşın..



rüzgar fısıldıyor kulağıma kimseciklerin duyamayacağı
yalnızlığın bestesini
kör sessizlik yırtılıyor orta yerinden
gergin bir yaydan ok gibi fırlıyor anılar
hiç mi hedefini şaşmaz
kanatıyor beni derinden derinden..



sonbahara inat
sensizlik binbir renge bürünüyor
ağaçlar tek tek dökerken yapraklarını
kendi çıplaklığımı yüzüme vuruyor
oy sevgili unutturma kendini
öp hasretten çatlayan ağrılı yanlarımdan
uzansın ellerin şarap kızılı acılarıma
yeniden bizi bulacağız ah bir dokunsan..



gecenin de soyunma vaktidir artık
uzaklaşmalıdır yavaş yavaş düşlerin kıyısından
dudaklarımın arasındaki son sigarayla
bırakıyorum bedenimi yalnızlığın koylarına
seni çekiyorum derin derin içime
ah bu meret değil
sensizlik öldürecek beni tek nefeste..