kara bir leke gibi gittikçe büyüdü
alnıma sürülmüş yalnızlık
kapalıydı tümü kurtulma yollarının
patlıyordu pişmanlık ve her şey
içimde volkanlara durup

yazık ki
kalıplaşmış sözlerin ötesinde
seyredemiyordu hiçbir tümce

bir gün
alev alıp yükseldi asi yangınlar
aniden
göğsümün derininde
el değmemiş en ücra köşelerde

garip bir sancısı vardı ilkin
biraz korku
heyecan biraz da
sinmişti iliklerime kadar
laneti hiçsizliğin

yeknesaklığında kaybolan her gün
sızdırıyorken duvarlardan deliliğimi
ihtilallerin başladığı an
kaynadı ve kanadı
yer-gök

rastgele atılan her oltayı yutan bir balık

parçalanıyordu bilinmezin
dokunulmazlığı
tel tel
ve irtifasını yitirmiş bir kahroluşla
koyuverirken kendini
çırpınışlarla teslimiyetini veriyordu ellerine
durulmaz aşkın

mikadonun çöplerini kımıldatma sırası kime geldi şimdi
kim yanacak sere serpe?

yasak saatlerin akıl çelen meyveleri
vurur şimdi bağrıma şehvetle
atarım artık ne varsa üzerimde
ve kalakalırım çırılçıplak
olduğum ve öldüğümce

leylak renginden mora çalan sıkıntıları
nadide bir oya gibi örülmüş şüpheleri
ıssız köşelerde işlenmiş yalnızlığı sıyırıp
bırakırken kollarına
kaldırıp zehirle doldurulmuş kadehi şerefe
latin bir şarkının namelerinde
sunulur aşk aşka
kızıl bir öfkeyle

ılık akıntısı kanımın
yeniden yol bulurken damarlarımda
temposuna kavuşuyor yeniden
dağlanan yüreğimde atışlar
ısınan günü üzerime geçirip
himayesine bırakma anı yalnızlığı
aşka

kalabalıklar içinde
kimsesizliğe oynanan oyunun
son kurbanı kim
ve bense
kayıplarda kendimleyim
ve hatta gün
anadan üryan kollarımda


baktığında benden yana
yanacağız güneşin koynunda
soluksuz


atilla güler


eskiler bırakmıyor yakamı ne zamandır...’07