Umutlarımı kurşuna dizdiğin günden beri
Gündüzleri hep siyaha boyuyorum
Nankör gecelerin acımasızlıklarına gömüp her şeyimi
Karanlığın bağrında, hep gecede kalmak istiyorum...

Her yer gidişin gibi zifiri karanlık
Ne ay var bu gece, ne yıldız, ne de sen
Ne gidecek bir yerim var artık
Ne de sevmesini beklediğim bir yar...

Hani bırakıp gittin ya hiç acımadan
Hasretini her gece bir köprüden atıyorum
Yarım kalmış şiirlerim gibiyim sensiz
Artık ben, beni hiç sevmiyorum...

Sana senli günler biriktirmiştim içimde
Sen bilmeden, sormadan, düşünmeden
Büyümeyen çocukluğumla sevmiştim seni
Artık ben, beni hiç sevmiyorum…

Seni orada görmek canımı çok acıtıyor
Beni sana bağlayan her ne varsa
Ve ne yitirilmişse geçmişe ait
Bir kor gibi her yanımı dağlıyor...

Seni orada görmek aklımı başımdan alıyor
Belki de mil çekmeliyim gözlerime
Ya da prangalar vurmalıyım ayaklarıma
Sana koşmamak için...

Biliyorum, artık ben senden vaz geçmeliyim
Sana yakın olduğum kadar uzak durmalıyım
Seni sevdiğim kadar artık sevmemeliyim
Biliyorum, artık ben benden vaz geçmeliyim...

Biliyorsun en sevdiğim şiirin. Senin seslendirmenle dahada güzel olmuş. Çünkü şiirini sahibinden daha güzel okuyacak kimse tanımıyorum. Her gidiş yarım yamalak bıraksa da insanı, dönüp baktığında insanın da bir parçasını götürüyor. Ben beni hiç sevmiyorum diyesi geliyor. Yine dediğin gibi sen aşkı hiç bilmemişsin. Aşkı tatmamışlara acıyorum. Aşkın her çeşidini yaşayan kardeşimi yüreğimle alkışlıyorum. Saygılarımla