HÜZÜN B’AKAN

Hüzün b’akan gözleri vardı
Ama ben gözlerimle martıları doyurmuştum

Deniz çok uzaktı sana biliyorum
Ateşte ıslanacak kadar düşmandın suya
Düşsen boğazın sularına kurtaramazdın kendini
Ki yağmur çiğnediğin yüreğinden dökülen üşümüş bir şiir gibi sevmiştim seni
Güya öpecektin saçlarımdan siyah dudaklarınla
Renksiz ve korkusuz bakışlarından anlamıştım

Suskun martıların kanatlarına sokuldum İstanbul çok kalabalıktı oysa
Solgun benizli kelimelerle sarıldı bana
K’üfürbaz dalgalara dokundum inadına
Umursamaz v’edalarına kırıldığım bütün adamlar gibiydin
Gitmeye hazır adımlarına sürdüğünde beni


Hüzün b’akan gözleri vardı
Ama ben avuçladığım yağmurlarla ısındım

K’üflü bir İstanbul akşamına sırtımı dayadığımda
Bulutlar yağmur topluyordu
İlk damlası kirpiğimden düşmüştü toprağa
Miş’li geçmiş aşklara ağladım kimselere görünmeden,
Sever’miş, özler’miş ve sair
Rimeli akmış Kız Kulemin ucuz kahkahaları altında
Bir martı maviliğinde hüzünler değdirirdim alnıma
İntihar bakışlıydın oysa,
Kastın vardı can’ıma
Sırf bu yüzden hiç ölmedim
Hiç ölmedim san’a

Ben düş’düm,
Gerçeği hiç sevmedim zaten
Gidişini, yokoluşunu
Sürgün edilmiş naralar gibi gidiyorum uzak ülkelere
Artık gagasından su içirecek bir serçe bile yok
Ağıtlar biriktiren gözlerimden daha sitemli
Ve İstanbul sarhoş kadehlerden daha karanlık

Bir şair dokundu kirli ellerinin işaret parmağıyla yüreğime
Yere düşürdü tüm yıldızlarımı
Ve ben “BİR DAHA”
Deme dedim,
Ben o bir daha’ları toplasam bir dağ’a dönerdi
Taşları dökülürdü eteklerinden AŞK’ın




SKNY
...


..


.





Ben bu Uğur Böcüğünü yerim, gerçekteeennn... :)
Sayfama doğru uçuranlara teşekkürler ve beğenilerine...







.