Yağmur bile ağlardı,
Bulanık şehrin kuytu köşesinde,
Biz çocukluğumuzu özlerdik,
Her zaman gülerdik,
Bu şehir bizi sevmezdi,
Sığamadık,kaldırımlarına,
Sokakları soğuktu
Biz sonbaharın çocuklarıydık,
Yine de hep,
Gülerdik.
Yokuşlar nefesimizi keserdi,
Boğuk boğuk öksürüğümüzü,
Ciğerimizde gizlerdik,
Şehrin sisli akşamlarında,
Babamızın yolunu gözlerdik,
Somun ekmek ısınırdı sobalarımızda,
Annemizin gül kokusu bile,
Bastıramazdı rutübet kokusunu,
Soğuktan moraran ellerimizi,
Isıtamazdı nefesimiz,
Biz sonbaharın çocuklarıydık,
Yine de hep,
Gülerdik,
Badem ağaçları sarartırdı kendini,
Sanki bize küser gibi,
Uzun uzun apartmanlar,
Manzaramızı keserdi,
Her ay yıkarlardı komşumuzun evini,
Ne güçlü kadındı,Semiha Teyze,
Yıkakmamışlardı onun güçlü ruhunu,
Biz sonbaharın çocuklarıydık,
Yine de hep,
Gülerdik,
Dört nala koşardık,
Yeni dökülmüş asfalt üstünde,
Minik ayaklarımızı yakardı koru,
Tahtadan tornetlerdeydi mutluluk,
Üzerinde yokuş aşağı inerken,
Bulutlara değerdi ellerimiz,
Pamuk helva gibiydi düşlerimiz,
Bulut gibi beyaz,şeker gibi tatlı,
Ve biz gözyaşlarımızı,
Avuçlarımızda, biriktirip,
Hayat çiçeklerinin,
Dibine dökerdik,
Umutlarımız,solmasın
Hep yeşersin diye....

Yazan:
Sıdıka Çal