üşürsem
bu şehir için üşürüm sadece
gücenmem ağaçların çıplaklığına
çünkü hiçbir sonbahar
seni bana getirmeyecek

sen bu şehrin ilk akşama hazırlıksız ürpertisi
eski bir şarkıyla dallanıp budaklanıp
parçalayan kuraklığını gözlerimin
yalnızlık giyinip ayrılıkla tarayınca saçlarımı
erinmem salkım saçak ölmeye
sevişmeye tek kar tanesiyle bile

daima aklımın bi kenarında
şiiri yazılmamış yağmurlu bir ağaçsın
üşümüş serçeli dokunaklılığı alnımda gençlik özlemi
sensin ölümü farklı kılan stratüslü
kehkeşan ağlayışlı
bir kekliğin kalkışı gibi yüreğimden

sensiz tam üç mevsim yaşadım
bir eksik olmanın anlamıydın
kısa çöpü ben çektim zamanla yarışımızda
zamana sen sığmadın
yılları ben eskittim
yumuşak gri

ömrüme sığmayan anlamsızlığını
yastık yaptım düşlerimin atlasına
dumanlı sığıntısız tembel ölmeye bile
habersiz bıraktım kalbimi kendimden
unuttuğunu unutarak unutmayacağımı
şimşekli ala bir lahzada yığılacağımı yokluğuna
kapına el atmadan yalnızlık beni alamayacağını
mevsimsiz bir yağmurun şehvetli hüznünden

kağan işçen