Dost diye inleyen gönül erinin
Yerden su çıkaran asasındayım
Sildim izlerini dünya kirinin
Geçen zamanların tasasındayım
Aynaları kırdım ağlamadılar, toz ettim zamanı şakaklarımda
Cam kırıklarından kahkaha atan yüz, bu ben değilim, ben değilsem kim?
Yaşamak denilen ağrılı iklim, sonunda anladım sanatmış meğer
Yer, basıp geçtiğim büyük davetkâr; gök, başlar üstünde sancılı kilim
Bana yepyeni bir adres gösterin, atayım pörsümüş gömleklerimi
Soyunayım dünyayı, giyineyim Karani’nin gül kokan hırkasını
Ezanı taşıyan elektronların su yeşili gözlerini öpeyim
Öpeyimde can balam anlıyayım,nasılım, nerdeyim; nerde nasılım?
Varmı ki dilimde dili baharın
Yunus heybesinde gülü baharın
Başımın içinde seli baharın
Gözümde çağlayan damlasındayım

Ağaca, çiçeğe verdim sesimi
Kara bulutlara gömdüm yasımı
İçimde kurşuna dizdim nefsimi
İdam sehpasının yasasındayım
..........Kovanda peteğim, tenlerde canım
..........Yaşamak, yaşatmak kesin fermanım
..........Dallarda tomurcuk, dizde dermanım
..........Hakimin, hekimin masasındayım


Dağlaşmış zamanlar üstünden aşıp, bütün aşıkların girdim içine
Som altın bir rüya koydum gözlere, elimde fener, çıktım gündüzlere
Yusuf’un düştüğü gün öğle vakti kuyuya fırlattım elemlerimi
Bitti, gitti gelmez, gelemez asla; diye düş kurarken son saat
Açtım Bismillâhla kalemlerimi ve dedi ki içimdeki topal at:
Kül olup savrulup, tozup gitsem de
Kızgın saç üstünde yanıp tütsem de
Bakmayın hâlime iflâs etsem de
Sevda bankasının kasasındayım
………Kendimde ölüyüm, diriyim aşka
………Toprak çilehanem, orası başka
………Ceylan’ ım düşse de taş demir köşke
………Gâribin, yetimin duasındayım

Mustafa Ceylan