Gündüzün sırt çevirdiği yüzüne gece dokunuyordu
Ağrına gidiyordu kimsesizlik
Dışarıda soluk bir mevsim uyuyordu
Gücüne gidiyordu sessizlik
Gün geçtikçe hayalleri tükeniyor saçları ağarıyordu
Yüreği çığ altında kalmış gibi üşüyordu
Gözlerinden damlayıp önce yanaklarına
Sonra dudaklarına düşüyordu yaşlar
Sanki yemin etmişti hayat hep üzüyordu
Gölgesi ondan utanıyordu o gökyüzünden
Duvarda eski bir resim uyuyordu
Karanlıktaydı yıldızlar sessizce seyirdeydiler belki
Belki onlar da yeryüzünden utanıyordu
Yılları yolculuyordu nefesinden sanki
Sanki nefesi kalbinde çatlıyordu
Pencerenin kırık kanadından içeriye rüzgar girdikçe
Romanın eski sayfaları tek tek uçuşup
Soluk mevsimin kollarına sarılıyordu
Gündüzün sırt çevirdiği yüzüne gece
Gecenin yüzüne ay dokunuyordu
Gözlerinden damlayıp önce yanaklarına
Sonra dudaklarına düşüyordu yaşlar
Sanki yemin etmişti hayat hep üzüyordu...

Nurcan TALAY
06.11.2011
Saat: 22:30