delicesine yürüsem sensizliklere
açsam yelkenlerimi fırtınalarına okyanusların
dönmemek üzere uçsam sonsuzluklara
tek dostu olabilsem kasırgaların
yırtsam da gökleri sedalarımla
yüreğin titremez vedalarımla.

sana gelişimin zindanlarında
rastlaşsan sensizliğimle
renksizliğini görsen yokluğunda ruhumun
soğukluğuyla titresen tiril tiril, yangınlarımın
vicdansızlığını anlatsam sadece gözlerimle
yüreğin titremez yine de vedalarımla.

ırak mesafeler girdabı vicdanının
yakınlarına gelişim ürkütür şimdi seni
şerefsizim, eğer açarsam gözlerimi
seni bana getirseler
yanıma zincirleseler
ellerini ellerime verseler de

hep kıskandım adını yazan kalemleri
kıyamadım koparmaya gülleri sensin diye
koparamadım, sen kokuyorsun diye...
yürüyemedim sahillerinde Karadeniz’in
çekemedim havasını ...
sen yoksun diye...
sen yoksun...
yoksun..
sen yoksun ya şimdi
tüm dünya duysun
martı yoksun ben yoksun...

Kamil GÖRMÜŞ (04.11.2011- saat. 23.00)