Diljin Kovexi
geceydi.
sevişme öncesi
uyku öncesi
sabah öncesi
belki de ölüm öncesiydi.
kirli yatağıma uzanmıştım
uzakların sesi
kırılgandı,
uzakların sessi cinayet öncesi gibi
telaşlıydı,
bütün kordinatlar bir tek hedefe kilitlenmişti
annemin çığlığına
ezanın sesi karıştı,
annemin gülüşüne ölümün izi sıçradı,
hayır anne düşen
ben değilim,
anne sen uyu lütfen düşen yüzüm.
yüzümü arıyordum
bütün odalara baktım
bütün kadınlara sordum,
bütün köpekleri sorguladım
eski sevgililerimi aradım,
ceplerimi yokladım,
çocukluğumu öldüresiye dövdüm
vurdum
yine ’’vurdum’’
tüm ilansız
ve
ilahi intiharları baştan okudum,
mezarlıklarda yatan ölülerin
itiraflarını dinledim
yoktum.
saatlerce aynalara yalvardım
antik çağlardan kalma
savaşçıların anıtlarına ağladım,
aklıma giden tüm yolların üstünde
kimlik kontrolü yaptım,
devletin infaz tutanaklarına baktım.
ah devletim
sen bu spastik ideolojinle
bunca cinayet listesinin lisansını
ne çok hak etmişsin.
unutum,
utandım
şimdi sadece öldüm
yüzüm yok...

Diljin Kovexi