Dinmiyor aşk yarası, andıkça kanıyor.
Umutsuz kalan gönlü, viran edip yakıyor.
Bir beden var ortada, bedende ki kim?
Garip bir gölgeyim, gölgede ki kim?
Beden dolaşır kendinde değil,
Akıl gitmiş, bakışları ben değil.
Umut yolculuğunda, canlar diri, diri yansa da!
Umut başka, Sen başka,

Zaman tünelinin dönme dolabında dönerken,
Seyrettim hayatı, biraz yüksekten.
Bedenimi aradım, fark kalmamış deliden.
Dolaşır orta yerde, bensiz bir beden.
Tarifsiz duygular içindeyim ya!
Hayat başka, Sen başka.

Bir damla yağmurda umut aradım.
Kuruyan göz kapaklarıma, merhem diye sardım.
Kalabalık bir şehrin sokaklarında, bensiz bir beden,
Bütün şehirleri, yaşadığın yer sandım.
Sokak lambalarının loş ışıkları altında,
Gölgeler arasında seni bulamadım.
Şehir başka, Sen başka.

Hayallerimi kurdum.
Hayallerde yoruldum.
Rüyalarda ben, benliğime kavuştum.
Rüyalarda ben, sevdiğimle buluştum.
Rüyalarda ben, huzurla San’a koştum.
Hayal başka, Sen başka.

Engin denizin derin kucağında,
Serin suların ürperten hazzında,
Umuda kulaç attım.
Bedenimle ben, denizlerde buluştuk.
Gölgenin takibinden, enginlerde kurtulduk.
Sen’i andığım an, işte bu andı.
Deniz başka, Sen başka.

Beni bulmak için, hep rüyada mı kalmalıydım?
Beni bulmak için, derin sularda yalnız mı kalmalıydım?
Yoksa engin suların derinliklerinde mi kaybolmalıydım?
Serin suların derinliklerinde kaybolmayı başaramadım.
Rüyalar bitti ya!, Gerçek alemde ben, beni bulamadım.
Bedenimi izledim günlerce.
Gölge olarak kaldım sessizce.
Gün olup bu alemden giderken,
Gölgem bedene kavuştu derken,
Dudaklarım ismini, son nefeste söylerken,
Huzurla ölürüm ya!
Adın başka, Sen başka.
Sensizlik daha başka.


Mehmet Macit 07.10.2009