ozamanlar yetmişli yılların son demleri
seksenli yılların tazesinin çocukluğuydu yaşadığım,
derlerya
yetmişli yıllar’ ın şarkıları unutulmaz diye
çocukluğumun yıllarıda benim için öyle oldu
unutulmaz kaldı zihnimde.
ozamanlar her oyuncak sürülmemişti piyasaya
en kıymetlisi futbol topuydu, he birde bisiklet
ama öyle her evde bulunmazdı
bizim evde yoktu mesela.
babam her hafta için, söz gelecek hafta alacağım derdi
ama almazdı
alamazdı
bende küserdim
aramızda kalsın bazende ağlardım.
en sonunda bir bisikletim ve futbol topum olmuştu
topum ikinci günü patlamış,
bisikletimin ise direksiyonu yamulmuştu.
babam,
zaten güç bela aldığı bu oyuncakların öyle hemen hasar görmesine kızmıştı.
haklıydı,
ama anlayamamış yine küsmüştüm.
birde
bizim mahalleden kızlar vardı
onlarında bezden bebekleri vardı,
evcilik oynardık
ben baba olurdum,
büyümüşlüğün hayelini kurardık
ve kısacacık boyumuzun ölçüsüne bakmadan canlandırmalar yapardık.
en çok izlediklerim arasında
ağaç kakan ve susam sokağı vardı.
susam sokağındaki
küfesinden çıkmayan kırpığı nasıl sevmişsem artık
sokakta ismimi soran ablalara kırpık dermişim.
yani
çocukça mutluluklar
enterasan hayeller
eşsiz kahramanlar
kuyruğu kopuk yamuk yumuk uçurtmalar
yalandan değil, gerçekten gülüşler...
hepsi
hepsi o yıllarday’dı.

işte bu yüzden benim oyuncaklarım var,
durup durup kocaman adam oldun diyorsun ya
hani dalga geçiyorsun ya bazen...
şimdi söyle bana
hala büyümemi istiyormusun ?

cumali efe