zehir zemberek, bir halde
hırs tünelinden çıkışta durdu, kudurmuş bir yürek
bakındı, şöyle bir etrafına
kör gözlerle
körük gibi de soludu
sanki de, kör oğluydu

dur durak da, bilmedi
tepinip de, durdu
üstünü başını, çekişte parçaladı
gurur ve kibrin, selinde boğuldu
hırladı
canhıraş bir halde, etrafa savruldu

koşuşturuyordu, sağa sola
gözleri, fal taşı gibi de açılmıştı
sanki de, bir alev topuydu
saçını başını, bir haykırışta yoldu!
-ölüm ipin, kahpe senden
-ölümleri beğen sen, benden
-son demini, elime kodun
-soldun, yok oldun
-bittin be, gülüm
-sana zulüm gerek, zulüm

vardı yetişti bir çırpıda, kadına
saçları kaldı, elinde
başını savurdu durdu, kopuk biçimde
keskin hırsını, kör bir bıçak yapıp
batırıp çıkardı karnına, delice
çılgın, bir biçimde
bilmem ki, kaç kere
bir can,
bir soluk,
yok oluşta cansız gitti
kanı kaldı el ve yerlerde

dondu da, kaldı adam
-sevmiştim, seni ben diye
-kız seni ben; ölümüne sevmiştim, işte
-tüm hayatını da sana, ben vermiştim
-seni ben, prenses yapmıştım
-hayatımda tek ağacımdın, benim
-pişman da değilim

bir cılız ses geldi, yanı başından
doğru;
verdiğin, o hayatını mı aldın?
sen “ALLAH” mısın?
prenses dediğin de, bu mu?
bak kalmış “ECEN” kanlar içinde yerlerde
pis züppe;
hem de bak debelenip durur, pisliklerin içinde…







(31.10.2011)AZAP…