şehirler yıkılıyor içimde sen ayak sesleri sanıyorsun
çınar dallarındakiler çiçek mi sanki
kara kargalar beslendi kanımdan
yatıya geliyorlar meftama cömert olduğum akşamları
suskunluklarına aldanıyorsun



oysa ben;asıyorum kendimi şehrin tüm akasyalarına
denk getirmek için bir gamzeye yenik düşmüş ayyaşı
evi sırtında küfe durmuş maziyle dolu çulu palazı
benden ötedeki beni buluyorum el ayak çekilince
dilinde;bir kitap dolusu kerime nadir
’yeşil ördek gibi daldım göllere’



yudum yudum,soluk soluk yaşamak için bu meskun’u
prangalar gerdim sinema afişlerindeki tutkularıma
kaç çarlık devrildi,kaç defa roma ikiye bölündü haberin var mı
saman kağıdından minder altı senaryolarımda



hicran tınısı bu ne koro’yla söylenir ne akort tutar
başına geldi mi hiç son sigaranı içmek bir tren garında
milyon yüreklerin çarptığına mı inaniyorsun
her şehir tek kişiliktir aslında



gördün mü sevgili ülger’in tuzağına geldik gene
seher desem,içimdeki atlılar yolda kalacak
sabah desem,dallarımdaki kuzgunlar doymayacak
ne diyem,sen söyle









kasım