Güneş doğduğunda, ayın geceden sıyrıldığı gibi,
Çekip gideceğim gecenden,
Dönmeyeceğim bir daha matemli iklimine...
Görmeyeceğim beni yerle bir eden o yeşil gözlerini...

Aranmayacağım kayıplarda, bulunamayacağım umutsuzluklarda...
Yorumsuzca, suskunca, tartışmasızca...
Sevdalara hüzün, sevgilere sızlayan bir kalp kırığı çekeceğim...
Derinden derinliklere sürükleyen,
Çepeçevre beni sararak mahveden bu azabı körüklettirmeyeceğim...

O bahçemde şafağın acımasız ışığına çalan rengarenk çiçeklerle,
Bir bahçıvanın merhametini şefkatini üzerine büyülediği...
Ama bir o kadar da beni hüzne boğan boynu bükükçe kalan, solup dökülen...
Kahrolasıca tabiatın kanunu değiştirip, isyan edercesine...

İşte öyle;
İmkansızlıklar yolunda düzlüğe çıkamadan yokolup giden,
Solup dökülen, sararmış yaprakların sezdirdiği sızıyla...
Elveda diyeceğim sana! ... Sana ve Sensizliğe...

Kayseri,25.08.2009