cennetin çocukları
zebani arenasında gladyatörler
tükenmez kalemin tükendiğinde kan
yangınların yakıp kavurduğu zaman
kimi çok umutlanır içten içe insan


telaşına giriyorum tükenen zamanımda her an
ne olur bir hikaye yazsan / masal anlatsan / ya da sussan
ben hiç güldüğümü bilmiyorum desemde / kendime yalan
öteden beri gelen aslında bir hikayedir / her an / nefes nefes kaybolan
sorular bitiyor burada hiçliğini gördügünde / bildiğinde
terazi mizan / sen ben tartılan


yağmurlar hep gözlerimizde gizli
bulutlar başımızda
son gidişte tahta bir tahtırevan
umut sonuna kadar hep uzanan
nefes bir an
sen düşmeden düşmez yakandan
telaşlardan arta kalan
saçları kırlaşan kırışan yüz
ortalık toz / ruhlar duman
çok asil bir varlıktı insan / ne zaman ?
ateşi ellerinde tuttu
o an kendini unuttu can


artık ölüm çok küçük geliyor bedenime
ben öleceksem eğer / daha büyük ölmeliyim
dövünsün içimdeki şımarık arzulardan arta kalan
yarınsız büyümesin çocuklar
burada mevsim / hep sonbahar.