Onyedi Ağustos, muazzam bir olay;
O gece çatladı altımızdaki fay.

Harkes uykudayken, yer altı faaldi,
Okunu firlattı, enerjiden bir yay.

Binaları yuttu, topraklar denizler,
İnsanlar toprağa düştü, alay alay..

Elimizden aldı, sevdiklerimizi,
Acımızdan başka, kalmadı bir dikey.

Gözler kanla doldu, dillerde hep ağıt,
Acı dinmedi, geçti bunca yıl ve ay.

Deniz, çalınanı geri aldı bizden,
Yatağına döndü ters akıtılan çay:

Hepimiz uzmanı olduk depremlerin;
“Fay çatlaması”...İfade ne de kolay!

Sonuçtan sebebe doğru bakmak gerek,
Göçtü, cami, kışla, gecekondu, saray.

Kural tanımayan insan, isyan, inkar...
Sözüm uzamasın, gerisini sen say!

Dikine dikine gitmek maharet mi?
Kurallar konmuşsa ufka doğru yatay.

Uzaklara bakma, tedbir kendindedir,
Toplumun kesiti sayılır, her birey.

Allah’a kul olmak, kurallara uymak,
Dahası da vardır, ama hepsi detay.

Gözünü beynini çevir bak tarihe,
Sanmayasın deprem yeni olan bir şey!

Ölenler Rahmeti Rahman’a kavuştu,
Bizden dua, niyaz, bir de hüzünlü ney!..

Felaketler tekrar yaşanmaz, bilelim;
İbretler şehrine uzatılırsa ray!.

Takdir Allah’tansa tedbir de bizdendir,
Kadercilik ise görüşün, vay ki vay!

Öyle veya böyle, her canlı ölecek,
Sadece Allah’tır, Baki kalacak Hayy!..

E.Ş