3
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
944
Okunma
beni yalnız bir şehir gibi unuttun burada
saçları kıvrık kadınlar tarlasında uykunun.
güvendim akşamları avına süslenen kurtlara,
korkuya ve bir ressama geceyi siyaha boyayan,
alnımın dikişindeki elmasına güneşin.
rüzgârdır dedim saçımı sallayan ürpertiye
evler içindeki hayatı getirdi, ben sustum
arızalı bir ilişkinin solfejine taşındı dudağım
katları çıkıldı bağırışların da
kavgamdır dedim insanı obje eden gerçeğe
sokaktan geçtik, gölgeydik, yağmur
tazelendi genç semtlere uğradıkça, hayat
kocaman bir nefesin adı ‘‘aşk’’
şimdi bana iki sözcük getiren çocuk
öğrendin unutmanın alfabesini
tarifi ezberimde hala sevmenin.
5.0
100% (11)
Cevap Yaz