Ölümümü çok uzak sanardım şimdi yakın
Gezdiğim tenha yerler, uçurumun kenarı
Sarhoş esen rüzgârı, atlama Soner sakın!
Diyerek konuşturdu, sol kulağıma Tanrı

Aşağıya bakarken başım dönüyor başım
Parmaklarım kırıldı tutunurken toprağa
Mağlubiyetle bitti kendimle her savaşım
Şimdi Azrâil sahib burcumdaki bayrağa

Eskisi kadar yok ki yaşamaya hevesim
Gökyüzü mavi değil eskisi kadar, neden?
Mezarlığa doğrudur altıncı son vitesim
Beni yakalıyamıyor gökteki radar neden?

İnsan denilen varlık pamuk iplik, asılma!
Düşersin benim gibi karanlık bir girdaba
Güçlüyüm diye dıştan kibirle hiç kasılma!
Birgün bütün varlığın dönecek bir seraba

Yanan ,,umutˮ mumları, sönüyor yana yana
Etrafa bakıyorum yok bir tane kandil veren
Yalvarıyorum her gün, sevdiğim her insana
Şu gözyaşlarıma yok bir tane mendil veren


Soner ÇAĞATAY (05:12) 15 Ekim 2011 / Wuppertal / Almanya