Neticede karanlıkta gölgen bile olmazdı yanında… Sanırım hayatın büyük bir kısmı da yalnızlıktı zaten… İçine acıların en isyankarını sığdırabilen bu kelime ürkütücüydü kimilerine göre, bazılarınınsa meskeni gibi adeta.. Kendi kendisiydi insanı terketmeyen asla! Nereye gitsede kaçamadığı tek gerçek ta kendisiydi aslında..
Dünyanın dibine saklansamda kurtulamadığım bir soruydu bu… Sanırım hayatım boyunca cevabını bende bulamayacaktım aşktan köşe bucak kaçışımın…
Hala aynıydım…Vucudumdaki her bir damarda bıçak kesiği yarası var sanki.. Hala aynı sızı yüreğimin derinliklerinde. Her hissettiğimde denizlerin dibine kaçmak yada gökyüzünün sonuna doğru koşmak isteği gelir içimden. Gözlerimi kapatırım aniden. Açtığımda unutucam sanırım, hep yanılırım… Gözyaşlarım bitene kadar ağlamak isteğiyle, ağlayana kadar gülmek düşünceleri içerisinde kaybederim aklımı, bir anlığına…
Deli aklıyla yaşamak isterdim hayatı, bir arkadaşımın dediği gibi. Deli olmak isterdim yada.. Çünkü hiçbir şey acıtamaz insanın canını, kendisini akıllı sananların arasında zaman zaman delirdiğini gizlemeye çalışmak kadar… Çünkü aslında hiç bir akıllı dayanamaz senin gibi bir sevdayı, yırtıp atmaya bir çırpıda.. Hiç bir yürek katlanamaz bu parça parça eriten sızıya… Ve kimse sevemez seni benim sevdiğim gibi, yanıbaşında ama bakmaya dahi kıyamayarak..Kimseye baktığında nefesi tutulmaz böylesine ve yüreği can çekişmez sen başkasına gülümsediğinde.. Kısaca;kimse sevemez seni benim sevdiğim gibi… Ama yinede iyisi mi, sen sakın sevme beni. Çünkü benim gibi deliyi, zırdeliden başkası anlayamaz gibi.. İyisi mi sen sakın sevme beni… Ama bırak şu yüreğim sevsin seni, bu kadarına olsun hakkı vardır değil mi???

Kübra OKUDAN
08.10.11 00:00