Böyle bir nehrin kenarından geçerken görüveriyor bir güzeli, kalakalıyor, donakalıyor, şaşırıyor afedersin ama sapıtıyor kocaman adam. Zaman durdu diyor, gün battı yada ben göremedim diyor günü, güneş ışığının sönük kaldığı olmadı hiç bu yaşıma kadar, lakin bu ışık onuda sönük bıraktı diyor. mantığın, aklın ve seninde aklına gelen tüm mana ve kavramların var olmaya pes ettikleri andı diyor. Dünya işlerinin kafasında dolandırdığı tilkilerin kürkçü dükkanına teslim oldukları, rahmete hasret olanların hasretlerinin bittiği andı diyor. Bir gördüm ondan gayrısına kör oldum diyor...
Kim ?
Ben işte... ben ferromuratti.

Sen daha iyisini bilebilirmisin acaba, yani sen benim geçtiğim yollardan çok zaman önce geçmiş olabilirmisin? Aşkın binlerce tarifinin birinide yukarıdaki şiirinle yazmış olabilirmisin?
Aşkın ışığını kapıdan sızarken gördüğünde şüpheye düşebilirmisin. O ışığı unutmuş olabilirmisin ?
Aşk ,aslında ışık tan gelme derle, ışık -ışka oradan da aşka yol almış.
Ama sen tüm bunlaarı biliyorsun, ışığı görende hikmet ışığı verende marifet ve bunları gördürende kudret, kendine dikkat et desem edemeyeceğinden kendim kadar eminim, zira aşk'a kanatlanmayıp yanmayacaksa kanatları ne edem diyeceksin mevlana gibi.
En azından kasıma kadar bekleme...
Yada bekle,
Belki gördüğün gün ışığıdır...
Saygımla...