Cama vuran yağmur aldı beni koynuna,
içim titrerken kattı beni de yangınına ...

Korkmuyordum artık şimşekten vesaire,
faydası yoktu korkunun hiçbir iklime...

Sonunda öğrendim,
hızla yağdıkça korkularımı yendim...

Hem biliyor musun;
benim hiç bisikletim olmadı...

Hiç sürmek de nasib olmadı...
Cesaretsiz oluşum belki de bundandı...

Hiç kollarımı açıp rüzgara teğet geçmedim ben,
hiç vapura bile binmedim çeyrek asır bitmeden...

Hep yağmur vardı...
Hiç beni terketmeyen yağmur....

Ama hiç toprak kokusu alamazdı burnum,
odadaki içki kokusu bastırıyordu onu malum...

Sizin hiç ayakkabınıza alkol sızdı mı ?
Parmaklarınız yanarken, babanız çakmağı çaktı mı?

Bilemezsiniz o zaman jilet kesiğine kolonya döküp ,
ardından ateşe vermekteki mantığı...

Kimse anlamasın,
kimse hak verip algılamasın artık beni!

Gidiyorum şimdi, güneşli günler bırakıp ardımda...
Kör karanlık bana kalsın , gecenin namlusunda...

Siz doğrularınızla yaşayın,yaşlanın,
masallar okuya okuta!

Ben yağmur ormanlarının kucağında,
yarabantları dokuyacağım içim kanaya kanaya..

Beklemeyin, bitmez bu mevsim kolayca..
Çünkü bir çocuk güneşe bakıp ağlarken ,
mevsimler çıkmazmış yaza....

Gülşen Mavi