Dâhice davransa da- anlamaz ki – yürek, deli gibi ayrık düşmüş
Yozluk-setinin kör deresinde-alnım kızıl da kalır
Zifir kadar anlam taşımaktan, yoksul kalmış bu ukala
Köhne bir durak gibi de, çakılı kalmış
Ne gülmek, ne de ağlamak var, sevdasında
Kusmalıyım içimi duyurmak için - ve doldurmalıyım içini

Gönül; devrin boşu boşuna, g(s)eçişte gitti
Dertlerin de üstüne kahır, (bent)dertleri dikti
Hep verimli tarla’mı söküp, kökünden biçti
Hiç oğlu hiç uğruna sönüp, gitmek ne de zor...

Gözlerim de; bir korkunun telaşı çırpınır, şu suskunluğumun
Sankiler, beni boğar da durur
Bunda ne var kilerin peşinde
Kimselerin bilmezliğinden, vazgeçemem hatalarımın korkularından
Susuzluğunsa kavurur beynimi, bencillik adında ki tüm özlemlerimi
- sorma
Kendim ile barışık görünen o geleceğin, küskünlüğünü
Kalbimle işlediğim, onlarca faili meçhul cinayetimin
Cürümü örer beni, kalp kimliklerimde
Bıçak sırtında, rahatım bozulur
Duyguların kurtlarında
Kör düşüncelerle biçtim de, budadım eziklerimi
-Şaşkınlığım boşu boşuna Aşk-a
Mevzilerde beklerken savunmalarda, bu cılızlığımla kendimi taarruzda buldum
Tümden kurşunlarınla söküldü, aşk dikişleri kalbim yerle birlerde


Hayat kör bir kuyu çarkının gıcırtısın da, boş dönmelerin eğimin mi?

Dudak; ıssız bir çorak toprak, y(k)anışta ilkti
Kum torbası gibi bedeni, yab(z)anlar dikti
Demsiz gülüşte hicranları, içime silkti
Hiç oğlu hiç uğruna sönüp, gitmek ne de zor...


Sana ben dememiş miydim, sessizliğim de boğar seni
Bir- ama- boşluğunu, doldura bilseydik
Belki’ler imiz türküler eşliğinde, düğünümüz olurdu
Hayatımız dönerdi varmadan, o ağlama duvarına
Gülücüklerin çocukları, kulaklarımıza küpe kalırdı
O hali, bir düşünsene

-Pardon

Eyvahlar olsun, şu haline!
Yıkıntılarım, sanki de sel
Önce içini ve dışını bir iyice yıka da- Sonra da, bel kiler’e gel…






(03.10.2011)AZAP…





Bir çocuğun ağlayışları gibi mutsuzluğum.
Belkide terk edilme korkusunun korkaklığından bu korkusuzluğum
Senden gayrisi değil bu umutsuzluğumun
Yinede herkesi seviyorum.Tabi ki en çokta seni İLK VE SON