Birgün;
Bir yazı okudum bir yerlerde,
Sevginin inceliği vardı o sözlerde
Hafızamı zorluyor, anımsıyorum.
“Senin olan her şeyi “diyordu;
“Sensizliği bile, seni hatırlattığı için çok seviyorum.”

Başlıyor özlem dolu hikayem her gün; gün ışıdığında
Ve yeniden buluşuyoruz kahvaltı masasında.
Çay içiyorum kahvaltı alışkanlığım olmasa da,
İçtiğim çay değil; seni içiyorum yudum, yudum aslında.

Saat hiç yardımcı olmuyor,
Zaman daralınca tutuluyor nefes.
Ayrılık çanı gibi geliyor,
Karıştırılan son bardağın, çıkardığı ses.

Bir hüzün çöküyor işte o zaman
İlk veda, başlıyor artık gözlerde,
“Seni seviyorum” düşmez dilden hiçbir zaman
Hoşça kal derken bile gizlidir mimiklerde.

Önce masada; yetmez, öperek uğurlarım kapıdan
Sanki tekrar dönmeyecekmişsin gibi.
Gözden kayboluna dek el sallarım balkonda ardından
Tıpkı…, Senin bana yaptığın gibi…

Üzgünüm;
Yormazdım, kıyamazdım sana; koşuştururdum yine ben,
Görevi değiştik istemeden, iflas edince bendeki beden.
Her ne kadar güzel ise yokluğunda özlemek,
Asıl güzel olan; varlığında kıymetini bilebilmek.

SENİ SEVİYORUM

15.06.2010 Birol Yiğit /Alanya