Dostum ben kırık bir fındık kabuğu...
Sen ise çırılçıplak bir fındık çekirdeği...

Kabuğunu tamir etmeye çalışan fındık...
Ne yapsa nafile...
Kabuk kırılmaktan muzdarip
Fındıksa yalnız kalmaktan...

Kabuk kırılmasa içinde ölecek fındık zamanla
Bunu bilen kabuk kırıldı bilerek, isteyerek
Bir hayatı olmalıydı fındığın
Genlerini toprağa salmalıydı
Büyümeliydi yerçekimine karşı
Uzanmalıydı göklere
Bir ağaç olmalıydı yemyeşil
Bir hayatı olmalıydı...

Ama şimdi kabuk yalnız, kimsesiz
Dışarda olup bitenleri anlatacağı meraklı bir fındık yok içinde,
Yağmurun yağışını, güneşin doğuşunu
Renklerin cazibesini, tepeleri, ormanları...
Toprağa karışmak çok mu zor kabuk için?
Ama o içinde bir can taşımıyor ki fındık gibi...
Onun gibi yeniden doğma şansı yok ki
Ne yapsın üstüne yük yaptığı bedenini...
Gittin, kabuk da seninle birlikte gitti...
Unutma...

Evet dostum;
işte şimdi ben üzgün bir fındık kabuğu...
Sen ise yapayalnız bir fındık çekirdeği...


♪î♪ỡŝħ