İntiharım Aydınlık

dallarda çırılçıplak utanç
sırılsıklam mevsim aşığı kuşların
boyunları bükük
imkansızlık öyle tutarsız ki
kaybolmak istesem
yokluğunu emanet edeceğim
hiçbir umut yok...

benzi rengarenk akşamüstlerinde
üşümeyi unutur gövdemdeki kimsesizlik
yorgun kauçuk ağaçlarının altında
son bir çay içenedek
dönüş yollarımda açmasa da gülüşünün
közden nefeslenişi
ve engel bildim tüm karanlığı
aştım sensiz ölümleri
intiharım aydınlık...

yanağımda budadığım hüznün
gözlerimde kalan kısmısın

gidersen körleşir ağladığım her sokak
seni her aradığımda küçülür dünya
ama evren yok olur
çaresizliği sisli sensizliğim kalır
gündüzleri çocuk yarınsızlığı
seni aramak kalır
adım cehennem
ateşimi kendim getirdim
kendim götüreceğim...
intiharım aydınlık
çünkü yalnızlık ve aşk doğuştan gelir...








Kağan İşçen