Kollarındaydı ölüm,
yalnızlığımın.
Batan güneş, ufukta...
Ansızın, çalıp girmeni bekledim
kapımdan içeri;
Fırtınalarla,dalgalarla beraber.
Ve gülüveren bir yüzle.
Koşup sarılmayı bekledim sana
saatler boyu,
Ölümün soğuk kollarında.
Gelmedin, gelemedin.

Sensizliği bir fark etseydi, ellerim
Sıkardı tüm gücüyle,boynumu
bileklerim.
Sensizliği bir fark etseydi, gözlerim
Kapatırdı kapaklarını,
açmamak üzere;
En son seni görmüş olsun diye
Gözbebeğim.
Sensizliği bir fark etseydi, yüreğim
Dayanamazdı...
Kızgın dağlar gibi patlar
Yakardı bedenimi;
Ve hıçkırıklar içinde
baygınlıklar geçirirdi.
Sonra
Küserdi dünyaya,
Kalabalıklaşan yığınlara.
Kendi halinde
Yalnızlıklara dalıverirdi
İçine kapanır, suskunlaşıverirdi,
Eskisi gibi.
Ve kavuşmak için sana
bir an önce
Aç,susuz şafak sayardı
sayabildiğince.
İşte bu yüzden sakladım kendimden
Sensizliği...
Yalanlar söyleyip
Hatıralarla bozdum sessizliği