Kırgınım yeni günün anlamsızlığına karşı,
İçimde yarına dair bir eziklik,
Dökülen kirpiklerimde yaşamın yenilgisi kabuk bağlamış,
Ellerim tutamaz olmuştu,
Yeni açan tüm çiçekleri……

Yol hikayeleri hep acıklı türkülerini biriktirmiş,
Sevinçlerini ise yetim bırakmış,
Arkasına bakmadan yürürken
Yaşam şimdiden sona hazırlık yapan bir gölge gibiydi…

Bir hüsranmı yaşıyoruz,
Adını bilemiyorum
Ve anlamakta güçlük çekiyorum…
Anlamını yitirdiğim bir sözcük gibi,
Kurgusunu kurmakta zorluk çektiğim bir roman örgüsü gibi,
Bitişlerinde, düşünceli bir karekteri
Düşünceli okuyucularına bırakıyorum kendimi
Ve herkes gibi bende hiçbir şey anlamıyorum
Soru işaretleri ile dolu tüm bölümlerinden…

Oysa heyecanlı bir yaşamın düşlerini kurardık
Hep öykülerde kalırken…
Gelişmeler hüzünlü geçer
Başlığını bulamayan bir romanın gövdesine dönüşürdük…

Sonra kilisedeki bir rahip gibi duvarda asılı duran isaya dalardık
Anlamaya çalışırdık
Suskun bakışlarıyla bize bakarken..
Bir zamanlar başkalarının da anlamadığı gibi
Bilinmez bir yolculuğa çıkar
sonunu getiremez
daha ilk istasyonda dalan ruhumuz kendini kaybediyordu....


edebiyat kayıp bir mavinin karanlığında su yüzüne çıkıyordu ve duygular dama taşları gibi yerinde durmuyor,kaçışlarımızı oynuyordu sessizce....