I/

sıfırı çoktan tükettim bilesin
bir eylüle intizarım var
iki de sana bî-vefâ

biz kokulu beyaz bir kelebek düştü
gönlümün kör kuytusuna
varsa insafın durma
çıkar onu ordan boğulmasın

eflatun gecenin varisi şimdi
ıslak kaldırımlar
ve yorgun iki yaşlı kornea

tarifsiz hallerime
aşinadır saatler


II/

üç gece ağladığımı bilirim medârsız
dördüncüsü sürdü şafağa dek

ah kadın
o k/adın ki
encamı gelmiş hayatımın
son istasyonu

her dem hulyânla meşgul zihnimin
felâhı elindedir

cebren sürülmüşüm işte
kendime geldiğimde
tek yaprağı kalmış papatya vardı
çocuksu ellerimde
ve dilimde en yalanından “seviyor”


III/

beş kardeşten korkardım küçükken
altıncısıda başıma gelendi

beşeri kandırıyorum hep
onlar şiir okuduğunu sanıyor
oysa ben
resmini çiziyorum âcizane her lahzaya

ey efkârımın istinadı
hoyrat türkülerde kayboluşumun
siyah-beyaz resmi
bir kandil yak
bul beni

bil gelmezsen söverim
söversem küserim

bil ki küsersem uzun sürmez
bergamot kokulu çayda
yadıma düşersin

sonra ver elini dicle kıyıları


IV/

yediverenler’i uyandırdı mecûsî çığlıklarım
sekizi de yan yatırdı s/onsuzluğa doğru

meykeş nü ustasının
fırça uçlarındasın artık

heyhat
an geldi kopardım son yaprağı
düştü yere
en gerçeğinden “sevmiyor”


V/

dokuz canlıymışsın meğer

öldüremedim seni

…



eylül/2011