Ben kimsesizim, şehrin gölgesiyim,
Isınırım sokak lambalarının altında.
Ne selam veren var, ne gören,
Sanki hayaletin tekiyim bu şehirde.

Ama ben de varım, nefes alıyorum,
Gökyüzü benim de başımın üstünde.
Yağmur yağınca ıslanıyorum,
Güneş doğunca ısınıyorum.

İnsan değil miyim ben de?
Ruhum yok mu, kalbim atmıyor mu?
Benim de sevmeye hakkım var,
Ya da bu hak sadece onların mı?

Gördüm onu bir sabah,
Mavi ışıklı trafik lambasının yanında.
Durdu, baktı gözlerime,
İlk defa biri gördü beni.

"Günaydın" dedi.
İki hece, iki kelime.
Ama o iki kelime
Yıllardır duymadığım bir müzikti.

Sonra her gün geldi,
Bazen bir çay, bazen bir gülümseme.
Ben ona aşık oldum,
Deli gibi, sessizce, umutsuzca.

Biliyorum imkansız,
Biliyorum ben sokak, o ev.
Ama yüreğim bilmiyor bunu,
O sadece sevmeyi biliyor.

İşte o kadın,
Beni hayata döndüren kadın.
Bu sokaklar tanık oldu aşkıma,
Her köşe taşı, her bank, her lamba.

Sokaklar benimdir,
Çünkü onlarda yaşadım.
Ve sen de benimsin,
Çünkü sen beni insan yaptın.

Turgay Kurtuluş