Bencilliğin yıkılmasına çok zaman var.
Laik devlet düzenine geçilinceye kadar
Geçen zamandan da fazla.
Düşmanlıkların bitmesi için geçecek zaman,
Tek tanrıya ulaşıncaya dek geçen kadar.

Uzak ki, daha bilmem nereye,
Kendi içimizde barışa ulaşacağımız an….
Ancak o zaman biter hem cinsimizle kavgamız.
Hayatın güzelliği, insanın kutsallığı….
Anlaşılır da o vakit;
İnsanız diye öğünür torunlarımız.

Ne yazık!
Kimsenin hor görülmediği zamanlar uzak…
Azığı birlikte kazanıp, sofrayı birlikte kurmak.
Her makamda olanın diğerine saygısı, hürmeti,
Kendini beğenmişliğin çok ötesinde mutlak.

Gelecekte belki insanlık;
İdrak eder halifeliğini…
O zamanda ilahi kudretin insana hediyesi,
Çok daha büyük….
Ulaşılır, henüz kapalı sırlara…
Yaşamın anlamı anlaşılır….
Hastalık / sağlık, cennet / cehennem…
Açılmayan sır mı kalır, güven duyulan dostlara.


Beynimin yarısını kullandığım da…
Bilinen evren dar gelir bana…
O zaman gerek duyacak mutlaka,
Evren daha geniş olmaya…


Gelecekte bir kez daha anlaşılacak,
Yaradan karşısında aczimiz.
Evren içinde evren var azizim…
On sekiz bin alem içindeyiz.


Aklım; pabucum dama atılmasa da;
Gururun mutlaka kırılacak…
Önsezim, tahayyülüm, hislerim,
Senin kadar kendini ispatlayacak.


Kırılınca aklım, dar çemberim…
Gör ki, insanlık yüz binlerce yıl emeklemiş.
Ulviliğin doruğunda olduğunu sandığın zamanda bile,
Hayvan yanıyla ilişiğini kesememiş.


Bilmem kaçıncı göbekten torunum;
Bir gün dönüp araştırdığında uzayı,
Belki bu sözlerimin izine rastlarsın.


Bil ki, bugün benim tesellim;
Ulaştığın doruğun temeline katkımdır.
Bitek bir tohumun nesline katkısı kadar.


Adımın önemi yok.
İnsanım işte.
Dedenim…
Gelecekteki torunum.
Dedenim işte.

Konya / 1976