Günbatımında başlar, gündüzün son anları.
Yüreğimi yakar, umutsuz bir aşkın dinmeyen sızıları.
Yalnızlık sancıları içinde, bütün gün kıvranırım.
Mutluluğun resmini, ufuklarda ararım.
Ruhumu esir alan karmaşık duygular arasında,
Yine karşındayım, Ey Kızılelma!
Saatlerce bekledim bu anı, anlatsam hicranımı.
Garip bir derviş olsam, burada kursam dergahımı.
Hu deyip dönsem karşında,
Unutsam geçen zamanı.

Hayalle gerçek arasında, aşkımı ararım.
Ey vefasız yar!
Seni karşımda sanırım.
Dağılır siyah saçların, desen, desen yayılır.
Günün son huzmeleriyle, bir resim yapılır.
Ufuktaki aşkım, gelinliğine sarıldığında,
Mutluluk ararım, günbatımı kızıllığında.
Düşlerin bittiği anda, gönlüm isyanda,
Hüzün dolu bakışlarım, umutsuzca ufukta.
Sensiz geçen her gün, bana azaptır.
Kızılelma, yüreğimde yanan ulaşılmaz aşktır.


Her günbatımında, kızıllaşan renklerde,
Aşk acılarını yeniden yaşarım.
Kızılelma ağır, ağır ötelere giderken,
Gözlerime dolan hüzün yaşlarını, kendimden bile gizlerim.
Ufukta kaybolan, Kızılelma değil,
Ufukta kaybolan, ulaşamadığım aşkımdı.
Gün karanlığa kavuşurken,
Yeni bir gecenin yalnız ve uykusuz anlarında,
Ruhumu saran gelgitlerin, işkenceleri başlardı.

Zaman, ah zaman, hep bu anda kalsa.
Kızıl elmanın kızıllığında, aşkıma kavuşsam.
Günbatımının renkli dünyasında, özgürce yaşasam.
Kızıl elmanın hayal dolu dünyasında,
Bir kendimi,
Birde aşkımı bulsam.


Mehmet Macit 20.10.2009
Kızıllaşan ufuklarda aşkım var.