Sorma, şimdi kaçıncı bahar.
Ellerim kırış kırış, saçlarımda aklar.
Bir yokluğun, bir hüzün,
Bir de, sersefil bir hikâyem var.
Zaman; seni de, her şeyimi de aldı.
Gözlerimde sana karşı nefret,
Yüreğimde derin bir özlem;
Dudaklarımda ismin,
Ankara’da yitik bir aşk kaldı.
Gönlümü bıraktım sokaklara.
Hani o sokaklar vardı ya;
Sen geçerken bir mutluluk eserdi.
Yürürdün usul usul,
Sokaklar seni seyrederdi.
Açardı bu şehir kucağını sana.
Sen gülerdin, Ankara gülerdi.
Benimse matem çökerdi yüreğime.
Bir türlü kabullenemezdim gittiğini.
Bazen düşünüyorum da acaba;
Benden daha mı çok sevdi Ankara seni.

Ne olurdu bir sefer de şehre değil,
Bana gülseydin.
Bir kez de beni sevseydin,
Ankara’yı sevdiğin kadar.
Bir seferde yüreğimden geçseydin;
Bu şehrin sokaklarından geçtiğin kadar.
Bana bıraktın karanlığı, aydınlığı bu şehir aldı.
Sessiz sedasız çekip gittin,
Yine bana sensizlik kaldı.
Kıskanmıyorum desem yalan olur.
Benden daha çok gördü bu şehir güzelliğini.
Ağladığını, güldüğünü; Geldiğini, gittiğini.
Sadece Ankara biliyor beni hiç sevmediğini..
Bu şehrin umudu, bekleneni;
Benimse tutunduğum tek dalım.
Biz, bir türlü paylaşamadık seni.
Ankara divanendi, bense sevdalın.

Harun ÇANKAYA