hayat ne garip;
yine hüzünleniyor bu gönül
yine yalnızlık korkusu çöküyor
…
aç gözlerini güzelim
gece oldu
derin bir nefes al kendin için
yarım yamalak üzüntülerimleyken geldin
ve
geceye doğru bıraktın beni
beni bana yıktın
beni sensiz bırakıp uykunun mâhmur kollarına
çekip ,gittin
şimdi ilk ışıktan sola dönüyorum:içimin karanlıklarına…
gülüşlerim perdelerde
umutlarımsa sıkı sıkıya kapalı avuçlarımda sabahlıyor
rengi soldu düşlerimin…
yoksa sende mi görmüyorsun aralanan perdenin arkasını..?
grinin mavisi yoktur,hep yeis,hep üzüntüdür
sen gül uykularında,
bense,
hayâl âleminde sabah ederken,
ıslak bir dudağın büzülüşündeki hüznün derinliğinde ruhum kıvranır
yoğun bir karanlığı bağırtıp duruyor yeni şafak kızıl gözleriyle
fena halde özlüyorum Seni dinlediğim şarkının nağmelerinde
hiç hesapta yokken yakalanıyorum Sana kaçamak bakışlarımdan
derin bak bana,ısınsın gözlerim
içe doğru örtülü olan kapım açılsın
hadi,
varsın hüzün dolsun yüreğim
Sen gene de bak bana sevdiceğim
hadi..!
şu an gönlümde büyük,mavi bir fırtına ile
yokluğunun hapsindeyim


Süleyman ALTUNBAŞ