‘Tüm sessizliklerin yıllanmış bağlarında bir sabrın posası vardır, çamurla toprakla ve suyla sıvanmak için.
Bütün tebessümlerin arkasında yağmalanmış bir hüzün vardır, aşkla, sevdayla ve hüzünle mayalanmak için’..

Ay ışığından fısıltılar ördüm sana
Yakamozların hicranına daldırarak gözlerimi
Varlığımdan hızla uzaklaşan yıldızın kayması
Öfkeli bir yangın mavisiydi gidişin
İhtişamlı bir gönülle sevmiştim hicaz gülüşlerini
Alevden bir çembermiş yüreğin
Takıldım ateşine yokluğunda kavruldum.

Günü geçmiş hoşçakalların hasret durağındayım
Fikrim düşünceme tezat başkaldırıda
Titrek bir sevinin sonbaharındayım
Günlerden Eylül, anlardan aşk
Aklımın dergâhında karıncalar geziyor
Yuvasını kaybetmiş bir kuşun gagasında kırık dalım
Kendi omurgamın kırık çatısında
Yalnızlığı onarmaktayım.

Sen aynı yangının dağıtılmış odalarında
Ardında sönmemiş bir kül bırakarak
Bilmediğin bir ülkeye vuracaksın kendini
Hükümsüz şarkılarla ruhumu teselli edeceksin
Kendi sözünü söyleyemedikçe üşürmüş anılar
Sen ayraçlarını inkâr eden bir kitabın hangi sayfasındasın
Hangi başkaldırının uçarı saatlerine gizlenip
Yitip gitmiş bir ömrün içinde adımı seslenmektesin.

Hayal ettiğin yerdeyim, başka yerlerde arama beni
Nerede olduğumu sorma, ara bul olduğum gibi
Bırak her şey kendi dağınıklığında kalsın
Söylediğin gibi sıfır mağlup olayım karşında
Ve bir intihar gemisi olayım pusulanda
Ben seni en ölümsüz yerlere koydum
Ulaşılmaz, koklanmaz, sarılmazsın
Firarperest bir sevdayım ben
Gün gelir kırgınlıklarımı bile özlersin.

Bir gün gelecek
Varlığımdan geriye imzasız şiirlerim kalacak

Vakti gelecek
Kırılgan hallerimin yürek kıran yağmurlarına aldırmayacaksın

Zaman gelecek
Sevdanın o izbe şehirlerinde yine kendin olacaksın

Gün gelecek
Bir uçurumun başında aşkla helalleşeceksin

Anlar gelecek
Bütün zaferler gözlerinde anlam bulacak

An gelecek
Mağrur bir başkaldırıyla yokluğuma bile içleneceksin yar.


Selahattin Yetgin