Kırmızıya çaldılar karıncalar yeryüzünü
Bir cinayet perdesi aralanıyordu gökyüzünde
Atmosferini boyuyorken acemi bir ressam
Ve ufak kız eteğini kaldırıyorken kaldırımlardan
Utanıyordu aşkın çırağı fukaralığından
Yırtık kundurasıyla bayram telaşı gibi, büyümek
Büyük adam olmak o kaldırımlarda
Horoz şekerinden çokça almak sonrasında
Tüm şehrin çıplak çocuklarına



Mavi bir ıslığı emzirir gibi gece uykularını
Deli gömleği giydirilmişken gökyüzüne
Siyah beyaz umutları anlatmak
Anlatmak ki yoklukları imkânsız şiirsizlere



Azgın bir nehirde boğuşur mu martılar
Okyanuslar kıtalarını değiştirir mi canlılıklarıyla
Ve vapurlar iskeleye yanaşmadan indirir mi yolcularını
Yaşamak
Yaşatmak söyle bana
Havada asılı kalır mı geçmişin tüm darağaçları
İhtimalini sevdirmişken zaman
Yokluğa hayatın tüm varlığını
Sahasında çıldırmış yağmurlar yağıyorsa aşkın
Dokuyamıyorsa diller
Ayaklarının altına kalplerini sevdiklerinin
Ve telaşı yalnızlığa kalıyorsa tebessümlerin
Anlatmak
Anlatmak ki zordur aşkı
Gidişlere ve şiirsizlere



Her göç yoksulluğu andırıyorken ardından
Yokluğuna alışmak zorken kaldırımlarda çocukluğun
Tükenmişken ressamın renkleri
Karıncalar terk ediyorken kuraklığın bereketini
Aşk yaşama bulaşmış
Yaşam aşka bulaşmış hastalık gibiyken
Heybesinde bir somun sıcak ekmek kokusu
İyileştiriyorken annelerin derin yüz çizgilerini
Anlatmak
Anlatmak ki zordur masalları
Çocuklara ve şairlere





/ Hayatımıza aşkı çizemedim sevgili
Dokuyamadım dilimle ayaklarının altına kalbimi
Ve pembe bir cenaze olamadım çocukluğumla yalnızlığına /
Affet …