Yamalı günlerin direklerinde gözlerken ufku biz

Bir şarkı dönüyordu günün örselenmiş fonunda

Sen gözlerini yummuştun taşmak için yaşama

Aralık bir mevsime morlaşmış halkalarla bakarken

İçindeki yaban çiçeklerini koymuştun yaşam vazona.



Sızılarla örülüydü yorgun gönlü, dokunsanız kanardı

Bir yaşam nöbetiydi gördüğü, bekleyişlere duaydı

Birkaç kare şiirdi, onlarca resim içindeki sevdaydı

Uykusuzluktu bölündüğü, bölüştüğü hep vefaydı

Dumanlarla çarptı hayatı, gizli bir yaraca kanardı

Hüzünle çarparak gülüşlerini, uzakları anımsardı.



Vakitsiz neşelenmelerin yağmaları vardı düşünde

Kırık plaklarca dönerdi, geçmiş kanarken döşünde

Zamandı ilacı, halkalarla ovuştururken ansız acıları

Yaşamak diyerek içmek gerekti belki de sancıları

Susamış dudaklarına hüzün sürerek gülümserdi

Yanaklarındaki yaşları kimselere göstermezdi.



Dirençli mutlulukların resimleriyle donattı odasını

Şifalar kaynattı yüreğinde, serdi umut sofrasını

Yüreğindeki çığlıklarla adımladı hayatın ovasını

Dudağındaki feryat kutsaldı, anlatmadı fazlasını

İsyanın haritalarında arıyordu o mutluluk adasını

Dikti gözlerini uzaklara, Eylül okşarken hüzünlerini.

Selahattin Yetgin