Dağlar vardı, bazen dumanlı bazen heyecanlı
Ağaçlar büyütüp, suyu okşardı.
İnsanlar gölgeydi,
Hep birileri üstüne basar, canı çıkardı.

Evlerin içi sokak, sokaklar ev.
Bu yeni çağda babalar çocuk,
Çocuk doğuracak analar doğan çocuklara kardeş.
Gelin hep beraber oynayalım hayatı.

Sokaklar dedik, ölü ruhlar gezerler.
İlginçtir! Kimse tanımaz birbirini.
Unuttuk sabahı, kelamı, selamı.
Konuşmaya erinir dudaklar diller.

Koca çınarlar saklarlar evleri,
İçinde arsızca olup biteni.
Koca çınar neyi saklarsın
Bilen var gizlediğin herşeyi.

Sonra bir manav; bıyıkları pala, kavunu meşhur.
İnciri pek sevmez, zira o çok tozludur.
Bağrı açık, gönlü kabarık,
Rüzgara karşı oturur, pek cömert ve tombul.

Sokaklar açları doyuran, bir de yatak yorgan.
Kafasını istemeden sallayan,
Elinde teşbihi eksik olmayan,
Bir cigaran varmı abi deyip,
Arkadaşlarına bonkörlük taslayan.


Ağlayan ağlayan ve birbirine sarılıpta,
Her gece gündüz acılara tanık olan,
İçinde aş olan aç olan,
Bazısının kapısı sokağa acık olan, açılmayan
İşte bu hanelerden öğrendim kelimelerdeki son heceyi.

Bir de kaçakçı, her türlü kaçakçı
Yani hem kaçak hem kaçık hem de kaçakçı,
Böyle geçermiş yolları, birde günahkar kulları.
Mahkemesi varmış bu Salı, hiç eksik olmaz vukuatı,
Konuşsa bütün kelimeleri aynı, cevaplar aynı
Bazen farklı, birazda kaçakçı.

Şimdide yarım akıllı ama herkesten de akıllı.
Nerede bir zımbırtı, ondan al haberi
Kafasına göre kimi severse odur eri,
Bir evi var birde yaşlı babası,
Sabah gelir gece gider bazen iyidir kafası.
Eskiden hamamlardaymış, o meşhur bir keseci.