Atan yürek,çırpınan elleri ve daha henüz açılmamış gözleri vardı.
Şubat beklide marttı,
İhtiyar bir kadın gülümseyerek baktı.

Tanrıya dua eden bir müslüman gibi
Kaldırmıştık ellerimizi sana.
Cebim meteliksiz,bedenim yorgun,hava bulutluydu,
Elimizde bir kağıt ve yürüdük.
O, birden adını söyledi
Ve konuştu...

- Şu resimdekine dalıp
Utanmadan ağlayıp,
Seni düşüneceğim.
Hissederek ellerini
Dokunup tenime,
Şarkılar söyleyeceğim.
Ve düşün ki sıska bedenim bir gün yoktur,
Bana gelmen kadar gelmemde zordur.

Yinede, seni anlatırım ki:
‘’Devrim ve aşk
Saçlarıma dokunan pezevenk eli değil,
Karanlığı yırtarak gelen kahraman,
Baban bana fedakarlığı anlatan adam.’’
Sen ki bir başına
Dolaşacaksın yollarda
Yollar senin kadar
Yorgun olacaklar.
Dedi..

Sustum ve korktum..

Bu kadınlar hep yalnızdırlar..
Ve bilirim ki doğuran onlardır,
Ve yalnızca onların mübarek elleri
Doğacak olanların alnındadır...