kalemime düşen en nadide imgem
nisan busesisin dudaklarımda
ıslak mı ıslak

beyaz günahım

baharın goncaya durmuş fidesiyken
tutsaydın ellerimden
sevaba çıkacaktı yollarımız

en çok yıldızlara
değdi yüzüm
güneşten önce
ki yoktun

kızarmamıştı kirazlar
içimde bir çocuk ağladığında
ve inan ki daha çok küçüktüm

kavrayamadığım törelerin
tanımadığım insanların içinde
kül kedisi rolüne soyunduğumda
tek suçlu annemdi
azmedilişimin tek habercisi
ki seni tanımıyordum
ve
kalbimi vuran celladı


kan kokulu çarşaflara sardılar
acımadan sübyanlığıma
gecenin gözlerine bakarak
korkuları da yoktu
kimseden saklayacak

mumyalanmış beyinleriyle
çok klasiktiler
kristal kadehlerden ruh içerdi
doymamış hücreleri

yüzüme kurşun kurşun hüzün erittiler
ay kayıpken yollarımda


bir ömrü baltaladılar
meltem savurmadan kumral saçlarımı

her gün bir parça kopardılar bedenimden
ki kansız savaştılar
sessizdim
dökülürken etlerim

karanlığın buğulu gözlerine sayıklardım
yaşattıklarını

yoktu vaktim
yas tutmaya
burgulu sözleri geçirdiler yüreğimden
ki can çıkaran

onlar kimse değildiler
yoktan sahip oldular
tek kölelerine

ceylan gözlerim vardı
lakin içi gülerdi

solarken benzim
inatla al giyerdi doğa
ki bahardım
kıymadan önce ihtişamıma

çözümlenemedi elementleri cehaletin
düğüm düğüm sallanırken ortalıkta

durmadan alkışa çift maskeli seyirciler
ki merhametsizdiler
tükürürken
atıldığım sahneye

eğilmedi öne sargılı başları
ve kıpırdamadı hiç bir vicdanın köşe taşları

yorumsuz
yorgundum
görünmeden elleri
çekiverdiler çamurdan perdeyi..!

Sude Nur Haylazca