aynalara bakmaktan geliyorum dedi gölge
görmesem de kendimi
bakıyorum işte
hani laf ola beri gele

hem entellektüel birikimler de biriktiriyorum ceplerimde
üstü kalsın diye saçmak içim muhabbetlerde...

balon balon ego üflüyorum nefes nefese
bir ezber bir hafıza ki sormayın
az biraz daha hacim için
binbir telaş içinde...

üfürdüklerime kendim inanmış gibi yapınca
bir de güneş tepeden biraz aşınca
hele de ortam alkolle sulanmışsa
bir dev oluyorum icabında
hönkürüyorum ağzımdan alevler saça saça
gölgelerin gücü adına
saygısızlık etmesinler deyu bana...




her sabah güneş doğunca
ve ben tüm heybetimle yattığım yatağımdan
yokluğa uyanınca
şimdi kimin peşine takılıp
önünde büyüsem diye
düşünmeye başlıyorum kara kara

gölge olmak zor vesselam
inanmazsanız sorun/ acımasız aynalara...




aslında bunları diyordu bana
kulaklarımı iğfal eden
laf bombardımanlarının ardında



saygı dileniyordu ısrarla
saygı...
oysa saygı uydurulabilir bir şeydi
sevgiden artakalan her boşluğa