Bir yer düşünürüm, uzaklara bakarak,
Yağmursuz ve fersiz, gurbet bulutlarında.
Bir yer düşünürüm, kuşbakışı bakarak.
Bir yer, ümitleri yitik, kör uzaklarda..

Bu yerdeki dünya, sanki, sonbaharların,
Visâli eskimiş, bir zaman derinliği.
Kayıp virâneler, bağbağansız tarhların,
İklimini getirdi, güzün bitirdiği..

Bir veremli öksürük, bir acâyip kılık !
Muzdarip yaşayan, başka insanlar vardı !
Dünyaya müptelâ, canlı renkleri soluk !
Ve insanlar vardı, başka insanlar vardı !.

İzbe yerler görmüş, başka insanlar vardı !
Nerde; bir lahzâ beklenen, nerde uzaklar?!
Bir yer lâzım bana, sâdık dostluklar tanır.
Dünyanın öbürkü hâli, neden müphemdir?.

Bir gün doğacaktır, battığı yerden günüm.
Her sesi, o gün, bir seste duyduğum zaman.
Bir vehim çizgide, insan inceden düğüm,
Zamanın üstünü, zamansız yaşamaktan...

Bu yerde insan, zamanın tahta atında.
Bu yerde insan, zamanın en alt katında...

Mart 1999


Erkan Arslan


(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine aittir.