En güzel gündüz, en güzel gece benim,
Döner dolaşırım, viran şehirleri.
Harabım sana, haraba müpte’layım;
Tiryâkinim, gel de gör yalnızlığımı..

Batan gün akşam, gece sokak gibi dar.
Köhnemiş çatılarda, yağmurun sesi..
Evlerin saçakları, yalnızı sarar.
Tükenen günün, şafaklar son nefesi..

Cadde kalabalık, hava hafif ılık,
Ansızın durur, gündüz kanat sesleri.
Gecenin sesinde, her taraf karanlık;
Siyah beyaz, gündüzün son ışıkları..

Neyi sevilir karanlık gecelerin ?
Yağmur düşünce, toprağa üşüşünce.
Susuk taş, susuk gece, susuk seslerin;
Efsun buluyor gibi geceler, önce..

Ne geceler var, bilir pembe gülüşler,
Gün gece oldu, gün katrana boyandı.
Sular sarardı birden, yandı kandiller;
Akşam vaktinde, tenha yollar daraldı..

Gökten yıldızlar düştü, geceler sim sim !
Düşen yıldızlar, sanki baht böcekleri !
Işık yağar, sulu sepken, dilim dilim !
Yaz mevsiminde açar, kır çiçekleri..

Bu ne bitmez gece, su götürmez gerçek !
Gün seher vakti, pembe feracesinde.
Nereye istersen, oraya doğru çek;
Bende olmayan gece, sorarım nerde?

Bir girift suâl gibi, gece rengârenk.
Donup kalmıştı, kaldırımlarda gece.
Nerede tükendi gece, nerede renk ?
Sorarım nerde, kördüğüm oldu gece?..

Eylül 1998


Erkan Arslan

[email protected]

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.