Gün karaltısı bir sabahın ardı sıra
ışıktan kaçan gölgelerdir aslında
sırtımdan boşanan soğuk anılar
aksak kaleminden sıçrayan mürekkep gibi
usul usul boyarken yüreğimi
kilitlenmiş cümleler
serfel sefil rüyalarım sonrası
yasaklı bir yürek çıkacak ininden

Üstüne kaya parçası oturmuş dilim
bozuyorum yüreğimdeki güvercin yuvalarını
tıkır tıkır raylarda hızla ilerlerken zaman
oturup beklemek senden gelen hoyrat kelimeleri
kör kütük hayallerin yalpalayan adımları
ağustos akşamında serin esen yel
ensemden yakalayan ecel

Koyu bir hüzün içiriyorum bakışlarıma
fetret savuran yürek sızılarım
saçlarıma yığılan karlar sonrası
ağır ağır çıkıyor kelimelerim kırık merdivenleri
ruhum incelmiş gibi
sanki dokunsalar yırtılacak
mezarlıklara bir delinin günlüğünden düş kırıntıları savrulacak

Fermanımı yazıyor kalem yarabbi
başını vurduğum kelimeler yuvarlanıyor ulu orta
omuzlarımda sahte gözyaşlarının ağırlığı
soğuk bir beden yakıyor ellerimi
bir kudümün ezgilerinde titrek içim
mührünü bastırıp ayrılığın gözlerime
ölü muhabbet kuşlarını yastık yapıyorum başıma
örümcek ağlarıyla örülmüş yüreğimde tek k/alan
isli bir gün sonrasında
parmağının dokunduğu buruşuk tenim
dudağımda saklanan uzun bir ıslığın sonuydun

Sen kefenlediğin duyguları tırnaklarınla kazırken
sorgulayacak beni soysuzlar
sesimin ulaşmadığı diyarlar yıkılırken üstüme
kendi cenazemi yıkıyor ellerim
başımda hüküm
siyahlar çekip üstüme
tabutumu taşıyorum şafakla
gördüğüm sanrılar sonrası
azarlıyorum yüreğimi
sus diyorum
kurşun döküyorum kulaklarıma
duymasın seda

Şaşkın bakışlarımda acının leşi uzanmış
akbabaların çığlıkları
yarasa kanatları yırtıyor kar/altı/sız geceyi
aklımda takıldığın yerde büyü
boy at selvi selvi köksal yüreğimin topraklarında
içimi acıtan rüyalarımda katilim kol geziyor
huzur kaçarken tökezleyip düşendi arkada kalan
gebe karabulutlar geçerken gözlerimden
parçalandım
sessizlik kadar ağırdım
diz çöktüm el etek öptüm
sayende
deştim senden kalan en çığırtan yanımı
bir ayrılık uyuttum ayaklarımda
yalnızlık salladım sol yanımda
sen
her duanın ardı sıra sıraladığım
en olmazımdın
dilimdeki tek gerçeğim

Bitti diyordun
bitiyordum
seni silkeledikçe her yerim sen oluyordu
çatlak yüzüme başını dayayıp hıçkırırken
bir damla eşkıya gözyaşını vurdum ardından
oysa son demiştim
bu son ağlamayacaktım
hıçkırığa dolandı dilim
kefenleyip içime gömdüm
üşüyordum

Soğuk bir gidişle ellerimi yıkıyordum
el ayak çekilmişti
ıslaktı gölgem
sırılsıklamdım
arkasında tül karanlığı
kirpiklerimde ağırlığın
senin renklerine boyamıştım her y/anı
sandıklar dolusu intiharlarım var
boy boy hayatın yüzüne astığım
bütün güller sen kurusu renginde idi
ikrarı yoktu koyu karanlıkların

Sus diz çök zikret adımı dedin
düştüm dibine
çekmecemde bekliyor yazacaklarım
yazılmıyor sana dair ne varsa
kalemimde yağmur
parmaklarımda kasırga
ben şafağı avuçladım
sense renklerini çaldığın gökkuşağını
ne varsa sende
ne varsa sanki kökleri sarmış bedenimi
duraklayıp boyun büküyor kalem
kırpma sakın kirpiğini içimdeki seni düşürüyorum
hayatın arkasına not düşüyorum
çırpınma boşuna hayat aşk yasak bundan sonra