Oysa yasak bir roman gibiydi aşk;
Üstelik birkaç kadehten sonra,
İzinliyken satır aralarından dudakların
Ve sana dair içimde kaç paragraf varsa,
Şiir diyip mısra açmam;
Miyopu bile olmayan birine,
Kör alfabesini öğretmek gibi anlamsız
Ve de o kadar zahmetliydi.

O yüzden bu bir şiir değil;
Nesrin bir kez daha ölçüsüz direnişi.

Belki birkaç güzel hatıraydı hatırlanması gereken,ya da yalnızca "birkaç güzel hatıra" olarak kalması gerekliydi geçmişte.Kim bilir,belki de yılda 12 ay varken,sadece birinde tabiatı anlamak,iklimi fark etmek ve hayatıma girişini her yıl o ayda Nevruz diyip,tüm baharların gelişi kabul etmek;yalnızca şair olmak için gerekliydi.Çünkü zaten sen bunların hiçbirini bilemeyecektin.

Sen karşımda otururken öyle zor ki anlatmak.Sana söyleyemeyeceğim bir dolu sözcük boğazımda düğümlenirken hepsini birer birer yutkunup,hep yeni baştan kuruyorum cümleleri.Hep eksik,hep yarım ve gizli harflerle.Ama yüzün biliyor;kulakların farkında,sesimin adını söylerken titrediğinin,ya da gözlerin,nereye kaçırsam orada yakalıyor gözlerimi.Sen sustum diyip çevirdiğinde başını,saçların yüzlerce hikâye bırakıyor;her birinde ezbere bildiğim,diğer herkesten tamamen farklı kılan ve her teline sen bilmeden gizlice yerleşmiş kayıp şehirlerin kokusu.Vaktim olsa da anlatsam;ellerinin kumral vatanında ne çok yaşam öyküsünün başladığını ve bittiğini aynı çizgiden.Dokunmadan,hissetmeden,sadece izin verdiğin kadarını izleyebildiğim ve de o çocukluktan çıkamamış surete karışmadan ellerim,öğrenmiş oldum çocukluğunu.

Sadece bütün bunlar yeterdi unutamamaya.Çünkü yaşamam gereken koca bir hayat vardı önümde ve aşk,sevgi bağımlısı olmayacağım tek öznel değerlerdi bundan beş sene önce.Sadece filmlerde ağlar sanardım bir aşık,diğerine.Ya da çok zalimce olabilir ama bütün aşk romanlarını bile 99 ile 100. sayfanın arasına kalem koyma inadım yüzünden aldırmıştım.Eğer ileride çok başarılı bir yazar olursam bunu atlamalarını rica edeceğim.Neyse ne,işte tüm bunları bir anda yitirdim,aslında tek bir an’ında.

Bir kantin vardı ve tam önündeydik,öyle derin kazınmış ki bilinçaltıma,utanmasam saatini bile yazarım;o an çocukluğun da vermiş olduğu dayanıksızlılıkla ölmek istedim,ellerimden bir anda kayışını izlemeye dayanmak ölüm gibiydi zaten.Gururumu hiçe sayıp "Gitme" diyemediğim için,"Seni hep sevdim,hep de seveceğim." diye bir söz çıktı ağzımdan.Zaten gitme deseydim de kalmazdı,işte ne olduysa o günden sonra oldu.Aslında hiçbir şey olmadı,ben hayatımda ilk ve son kez aşık oldum ve o aynı sırayla hiç gelmedi.

Sonra bir gün hiç unutamayacağımı anladım;çünkü sevebileceğim insanlar oldu hayatımda.Sonra,anladım ki aşk,insan hayatına yalnızca bir defa uğrayan ve ne yazık ki sevgi gibi unutulacak bir his değil.Ne yalan söyleyeyim çabalamadım da unutmak için.Kim bilir unutmak insanî bir davranış olarak kabul edilip,diğer adı "alzheimer"a çevrilmeseydi,tıp bile çare olamayacaktı yaşlandığımda.


Oysa ben hayatın anlamsızlığını değil,bana kattıklarını öğrendim senden ve hiçbir şey yapmana bile gerek kalmadan.Genç kız olduğumun farkına vardım;bir erkeğin dudaklarından tattığımda ilk öpücüğü.Ve beni öperken,seni bir daha asla unutamayacağımı bilmiyordum ne yazık ki genç adam.

Bir insanın mutluluğu için ondan vazgeçmeyi,kırmamayı bile,sana hayır diyemediğimde öğrendim.Ama şimdi diyorum;en çok da sen konuşurken bir anda susturup seni,sessizce "Seni seviyorum" dedikten sonra,yanından bir daha asla görmemek üzere ayrılma isteğime hayır diyorum.

Ben belki yalnızca hayatından öylesine geçen biriydim.Bilinen yalnızca adım ama "Aylardan ne?" sorusunda bile aklına gelmeyecek Eylül;yani,senin için sadece yazın bitişi.