Kimliğimde Hasretin Saklı

soğumadan iklim artıkları kuşları izle
özgürlük düşleriyle serilsin ayağına gerçek
al benisi balkona sığan gündür söz yangınımın
dünyası çığlık çığlığa tılsımlı bir sevdayla

kent içine kapanık kadınlar gibi ürkek
ağlamaklı öyküler geçiyor aklımdan
huzurunu rüzgara teslim etmiş ıslıklarca
koşuyorum ardından kış bitimi tebessümlerinin

içinde kaybolduğum bu girdabın karanlığı gözlerin
çocuk bekleyişlerde yokuş sıra hüznüm eski bir odada
hala kötüler yok rüyalarımda ayrılık trenlerle tanımlı
ay ışığından buketler yapıyorum yastığının altına başucuna

kollarım seni sarmak istedikçe uzamak istiyorum
sanrısı kağıttan gemilerle denize açılmak kadar
kollarım seni bulmak istedikçe uçmak istiyorum
sonrası baskın avuntularda kaçışlara sığınmak kadar

hırçın hareleriyle özlemler kuşatmasında ömrüm
kahkahalarını okul yıllarından damıtmış yanaklarımdan
kent yoksulluklarını kır gezileri bilmiş ve hep öğrenci
ömrüm sana düşkün şefkatimin sancılı zamanla boy ölçüşmesi

tadında bırakılmış bir ölüm olmayacak gidişim
bulanık sularda aksini arayan bir âmâ kadar gayretle
ama sağ salim varacağım toprağın rahminde gene çocuk
gene sevdalı ve mevsim rüzgarlarıyla saçlarında hayretle

yaz suskunlukları yükseliyor ara sokaklarından ağustosun
çıplak ayaklarıyla gece çalıyor güneşin altındaki soluğunu
siyahın teni sen oluyor dokunduğum her sayrılı uykuda üzgün
kimliğimde hasretin saklı adımı yokluğunun yerine kullanıyorum








Kağan İşçen